بزرگنمايي:

خوزستان آنلاین - دو و میدانی‌کار معلول خوزستانی پس از کسب سهمیه پارآسیایی جاکارتا، گفت: پس ازحادثه‌ای که در رشته دوچرخه‌سواری برای من پیش آمد و از ناحیه دو پا دچار معلولیت شدم، نمی‌خواستم در آن شرایط بمانم و تصمیم گرفتم دوباره به ورزش برگردم تا ثابت کنم که هنوز آرش وجود دارد، زنده است و می‌تواند ورزش کند.
آرش سلطانی   اظهارکرد: پس از حادثه‌ای که در دوچرخه‌سواری برای من پیش آمد و دو پای خود را از دست دادم، خانه‌نشین شدم و روحیه خوبی نداشتم. من به خاطر این حادثه دچار مشکلاتی از جمله زخم بستر شدم و حتی در مدت زمان کوتاهی بیش از 20 بار تحت عمل جراحی قرار گرفتم. تمام زندگی من دوچرخه سواری بود ولی پس از این حادثه کسی سراغی از من نگرفت و به نظرم مسوولان آرش را فراموش کردند.
وی بیان کرد:‌ ولی من نمی‌خواستم در همین شرایط بمانم و تصمیم گرفتم دوباره به ورزش برگردم تا ثابت کنم که هنوز آرش وجود دارد، زنده است و می‌تواند ورزش کند. من وارد رشته‌های تیراندازی و وزنه‌برداری معلولان شدم ولی متوجه شدم که در این رشته‌‌ها نمی‌توانم موفق شدم. سپس وارد رشته دو و میدانی شدم؛ رشته‌ای که ایران و خوزستان وضعیت مناسبی در آن دارند و در این بخش دارای مدال‌های آسیایی، جهانی و پارالمپیک هستند.
این دو و میدانی‌کار خوزستانی گفت: اکنون پنج سالی است که در این رشته فعالیت می‌کنم و چند روز پیش نیز در مسابقات پرتاب وزنه کشور به مدال طلا رسیدم و با ثبت رکورد لازم ورودی بازی‌های پارآسیایی جاکارتا را هم به دست آوردم. البته ماده تخصصی من پرتاب دیسک است که احتمالا در جاکارتا در هر دو ماده رقابت خواهم کرد.
وی در ادامه در خصوص حریفانش در مسابقات پارآسیایی، خاطرنشان‌کرد: من حریفان خارجی خیلی قوی ندارم و تمام حریفان من ایرانی هستند. تنها به کسب مدال فکر می‌کنم و امیدوارم در زمان بازی‌ها نیز شرایط خوبی داشته باشم و به این مهم برسم.
سلطانی گفت: من همیشه دوست داشتم که برای ایران و خوزستان افتخارآفرینی کنم که متاسفانه در دوچرخه‌سواری نتوانستم به این هدفم برسم و اکنون عزم خود را جزم کرده‌ام که در دو و میدانی جانبازان و معلولان به این مهم برسم. در این زمینه خانواده‌ام، عمو و عمه‌ام بسیار به من کمک کردند و اگر این نفرات نبودند، من همچنان خانه‌نشین بودم.
وی افزود: این‌که آرش زنده است و وجود دارد را با قدرت بیشتر و با کسب مدال در پارآسیایی جاکارتا نشان خواهم داد. من می‌خواهم توانایی‌هایم را نشان دهم و با هدف به ورزش برگشتم و طبق اهدافم تلاش‌‌هایم را بیشتر کرده‌ام. هنوز حادثه تلخ دوچرخه‌سواری را فراموش نکرده‌ام و هر روز آن را به یاد می‌آورم.‌ دوچرخه‌سواری بخشی از زندگی من است و هر زمان که اسم دوچرخه‌سواری می‌آید، بغض می‌کنم.
این ورزشکار خوزستانی عنوان کرد: من تمام تلاشم را کردم که دلسرد نشوم و خدا را شکر آقای حیدری، مدیرکل ورزش و جوانان استان نیز بسیار به من توجه دارد و مشکلات من را رفع کرده است تا با آسودگی خاطر تمرین کنم. جا دارد از او که دوباره ورزش خوزستان را زنده کرده است، قدردانی کنم.
وی در ادامه عنوان کرد: فضای تمرینی ما نسبت به گذشته خیلی بهتر شده است و تنها با فرسودگی وسایل ورزشی مواجه هستیم و اگر این مشکل هم رفع شود با دغدغه‌ کمتر و بدون آسیب‌دیدگی می‌توانیم به کارمان برای افتخارآفرینی ادامه دهیم.
سلطانی در پایان خاطرنشان‌کرد: سال گذشته با استاندار ملاقات داشتم و او به من قول داد که مشکل شغلی من را حل کند. استاندار من را به فرماندار اهواز معرفی کرد و سپس آن‌ها طی نامه‌هایی به چهار شرکت اهواز خواستار استخدام من در یکی از این ارگان‌ها شدند که متاسفانه هنوز هیچ جوابی نگرفته‌ام. من در حال حاضر اسنپ کار می‌کنم و طبیعتا برای من سخت است.
  14 دی ماه 88 بود که آرش سلطانی، دوچرخه‌سوار تیم خوزستان همراه با تیم استان برای شرکت در مسابقات المپیاد ایرانیان جهت تمرین، به جاده اهواز - اندیمشک می‌رود. باوجود این‌که تمرین در جاده نیاز به اسکورت دارد اما از این تیم هیچ اسکورتی نشد. آرش در حین تمرین یک فرار می‌زند و از دسته جدا می‌شود، تریلی پارک شده روبه‌رویش را نمی‌بیند و به هم‌تیمی‌هایش هم که او را صدا می‌زنند توجهی نمی‌کند و با تریلی برخورد می‌کند تا این آخرین باری باشد که پاهای آرش، رکاب دوچرخه را لمس می‌کند.