بزرگنمايي:

خوزستان انلاين- بيسوادي بيش از نصف جمعيت کشور يکي ديگر از ميراثهاي شوم و ننگ آور نظام شاهنشاهي بود که بر جمهوري اسلامي ايران تحميل شد و مبارزه با آن به عنوان يکي از معضلات ريشه اي کشور و از موانع اصلي پيشرفت، از اولويتهاي نظام اسلامي قرار گرفت و در همين ارتباط نيز در هفت ديماه 1358 فرمان تأسيس نهضت سواد آموزي و تبديل ايران به يک مدرسه براي آموزش اوّليه و کاربردي بيسوادان، بوسيلهِ رهبر کبير انقلاب صادر گرديد.
فرماني که مخاطب آن مسئولان و مردم بودند و برمبناي بهره گيري از بسيج مردم و همت با سوادان در سواد آموزي به بيسوادان استوار بود، امّا متأسفانه تأکيد بر مردمي شدن مبارزه با بي سوادي ناديده گرفته شد و اين مسأله نيز همچون بسياري از مسائل مهم کشور، با گرفتار شدن در چرخهِ ناکارآمد نظام اداري لاينحل باقي ماند.
جمهوري اسلامي ايران، کشور را با بيسوادي 60 درصد جمعيت بالاي 10 سال، در بهمن 57 تحويل گرفت و اينک با وجود بيش از دو برابر شدن جمعيت توانسته است بيسوادان را به حدود 12 درصد جمعيت بالاي 10 سال برساند، که با توجه به شاخص‌هاي رشد جمعيت و در نظر‌گرفتن رشد ميزان بيسوادي ناشي از محروميت بعضي کودکان از تحصيل و رجعت بيسوادي، به نظر مي‌رسد پيشرفت قابل قبولي باشد.
ليکن با وجود امکانات و ظرفيت‌هاي معنوي و مادي فراوان به وجود آمده پس از پيروزي انقلاب و در مقايسه با موفقيت بسياري از کشورهاي انقلابي در اين زمينه، چنين وضعي به‌هيچ‌وجه قابل قبول نبوده، بلکه موجب شرمندگي و سرافکندگي است. ‌
متوليان نهضت سواد‌آموزي که وظيفه‌ي سوادآموزي بيسوادان بيش از 10 سال سن را به عهده دارند يکي از دلايل عمده عدم موفقيت در ريشه کن کردن بيسوادي را رشد بيسوادي در افراد واجب‌التعليم و ناتواني وزارت آموزش و پرورش در مسدود کردن راه ورود اين افراد به چرخه بيسوادي مي‌دانند و انتظار دارند همچنان‌که در قانون اساسي پيش‌بيني شده، دولت امکانات لازم را براي ورود تمامي افراد واجب‌التعليم به چرخه‌ي سواد‌آموزي فراهم کند تا نهضت بتواند کار بيسوادان موجود را به سر‌انجامي رساند.
قاعدتا وزارت آموزش و پرورش نيز علت پيدايش بيسوادان جديد را عدم همکاري خانواده‌ها به دليل فقر مادي و يا عقب‌ماندگي فرهنگي و عدم اعتقاد به لزوم سوادآموزي فرزندان خصوص دختران و مانند آن، عنوان مي‌کند که به هر حال باز هم دولت در زمينه‌ي رفع اين موانع مسئول است. ايجاد شغل و فقر‌زدايي و نيز اعمال سياست‌هاي تشويقي و به کارگيري اهرم‌هاي تکليف‌آور و بهره‌گيري از همه ظرفيت‌هاي مذهبي و رسانه‌اي جهت اصلاح ديدگاه فرهنگي و باورهاي مردم در مورد سوادآموزي مي‌تواند در اين زمينه کار‌ساز باشد تا با مسدود کردن راه‌هاي توليد بيسوادان جديد، براي حل مشکل بيسوادان فعلي و رجعت بيسوادي چاره‌انديشي بهتري صورت گيرد. قطعا بررسي ساختار نهضت سوادآموزي، که کارنامه غيرقابل قبولي دارد، و اصلاح نظام مديريتي و شيوه‌هاي اجرائي آن نيز مي‌تواند در تسريع کار موثر باشد.