بزرگنمايي:

پیام خوزستان - نشستی با عنوان "داستان و چیزهای دیگر" توسط معاونت فرهنگی جهاد دانشگاهی خوزستان و معاونت فرهنگی دانشگاه شهید چمران اهواز، با حضور مصطفی مستور، روز دوشنبه (21 آبان 97)، در تالار دانشکده اقتصاد دانشگاه شهید چمران اهواز برگزار شد و این داستان‌نویس به سؤالات حضار پاسخ داد.
به گزارش خبرنگار ایسنا ـ منطقه خوزستان، مصطفی مستور در ابتدای سخنانش گفت: من از نوع نویسنده‌هایی هستم که مخاطب را فراموش نمی‌کند. یعنی مرتب پایین را نگاه می‌کنم که مخاطب با من باشد. وگرنه نوشتن به گونه‌ای که مخاطب از نویسنده سلب شود و راه را گم کند برای من بسیار آسان است. به همین خاطر هیچ گاه به گونه‌ای که فقط خودم متوجه نوشتارم باشم و این مسئولیت را از خودم برهانم که مخاطب چگونه مطالب را بفهمد، عمل نمی‌کنم.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا می‌توان مستور را نویسنده‌ای با گرایش‌های معنوی دانست پاسخ داد: ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که به شدت سیاست‌زده است و متاسفانه مناسبات مذهبی و مناسبات توده‌وار در ایران شکل روشنی ندارند و به صورت کدخدامنشی اداره می‌شوند، لذا داوری‌ها و تصمیم‌ گیری‌ها کدخدامنشی صورت می‌گیرد و بنیانی آکادمیک و علمی ندارد.
نویسنده رمان «روی ماه خداوند را ببوس» ادامه داد: در چنین جامعه‌ای شما همواره متهم هستید به یک جهت‌گیری خاص و مرتبا شما را در یکی از طبقه‌بندی‌های متداول جا می‌دهند و پیش از هر چیز تکلیف‌تان را روشن می‌کنند. به نظر من مشکل از این جا است که شما وقتی از اخلاق حرف می‌زنید، بلافاصله به این متهم می‌شوید که یک نویسنده اخلاق‌گرا هستید. به مفهوم منفی یعنی کسی هستید که می‌خواهید دیگران را از یک نقطه‌ای به نقطه دیگری به راه راست هدایت کنید.

مستور افزود: در اولین رمانی که از من با نام روی ماه خداوند را ببوس منتشر شد، بسیاری از نویسنده‌ها من را متهم کردند که ایشان یک نویسنده دولتی است چراکه دولت ما یک دولتی دینی است. این در حالی است که نویسندگان بزرگی در سطح جهان از دین و معنویت و اخلاق می‌نویسند که این تنها به نویسندگان محدود نمی‌شود و در میان متفکران، هنرمندان و فیلمسازان نیز رواج دارد.
وی تصریح کرد: متاسفانه این تفکیک در ایران اتفاق نیفتاده و یا خیلی کند اتفاق افتاده است. به هر نحو بنده اهمیتی به این مسایل نمی‌دهم چراکه اعتقاد دارم نویسنده نباید دروغ بگوید. دست کم باید از فردیت خودش مراقبت کند و آن چه را که از زندگی می‌فهمد بیان کند. بنابراین می‌توان گفت که این جا یک گودال عمیق بین کسانی که فکر می‌کنند زندگی معنا دارد و کسانی فکر می‌کنند زندگی بی‌معنا است، وجود دارد. لذا تنها آن چیزی را می‌نویسم که به آن تعلق دارم، نه چیزی کمتر و نه چیزی بیشتر.
وی با اشاره به نویسندگی ریموند کارور و وجه اشتراکش با او اظهار کرد: من کارور را دوست دارم به این علت که شاید تنها وجه اشتراک ما در شکست آدم‌ها باشد. برخلاف همینگوی که می‌گوید انسان‌ها را نمی‌شود شکست داد گرچه می‌توان از بین برد، من و کارور معتقدیم که اتفاقا انسان‌ها را خیلی زیاد می‌شود شکست داد و اساسا ما در زندگی مدام شکست می‌خوریم و آسیب می‌بینیم.

مستور همچنین در خصوص جغرافیای نوشته‌هایش توضیح داد: بخشی از تقسیم‌بندی‌های جغرافیایی مربوط به نوشته‌ها درست است زیرا به هر حال انسان در مکانی فیزیکی زیست می‌کند و از تاریخ، جفرافیا، فرهنگ و اجتماع منطقه زندگی خود تاثیر می‌پذیرد. اما من از آن جایی که به یاد دارم و نویسندگی را شروع کردم از همان ابتدا به ساکن به طور عامدانه از این امر (تقسیم‌بندی جغرافیایی نوشته) پرهیز داشتم. برای مثال از جنگی که در آن تنفس کردم، آسیب دیدم و بزرگ شدم هیچ گاه به طور خاص ننوشتم و یا از نخل و رود کارون صحبتی به میان نیاوردم.
در پایان آیین رونمایی از اثر جدید مصطفی مستور، نمایشنامه‌ای با نام "پیاده‌روی در ماه"، برگزار شد.
انتهای پیام