بزرگنمايي:

پیام خوزستان - نمایش «مرغ دریایی» به نویسندگی آنتون چخوف و کارگردانی سیدصادق فاضلی از سه تا 30 آذر 1397 ساعت 19:30 در سالن اصلی تالار آفتاب اهواز روی صحنه است.
به گزارش ایسنا ـ منطقه خوزستان، مجید رمضانپور اصفهانی (روزنامه‌نگار و مدرس عکاسی) به همین بهانه یادداشتی با نام «این جا چراغی روشن است» نوشته است که می‌خوانید:
«مرغ دریایی بلندترین اثر آنتوان چخوف در میان نمایش‌نامه‌های او است. این نمایش‌نامه ظهور تفکرات هنرمندانه بر صحنه تئاتر است. در سال 1895 چخوف آن را می‌نویسد و در سال 1896 در تئاتر آلکساندرینسکی در سن پترزبورگ به صحنه می‌رود.
چخوف در این اثر، آدم‌هایی را نشان می‌دهد که آرمانی بی‌تناسب با امکانات خویش دارند و تازه زمانی هم که تصادفا به توفیقی دست می‌یابند، احساس بیهودگی آن‌ها را درهم می‌شکند. این آدم‌ها، نمونه‌هایی هستند از مردم روسیه‌ قرن نوزدهم: موجوداتی مضطرب و شیفته‌ چیزهای تازه که قادر به عملی کردن تصورات خود نیستند. آن‌ها، شبیه به مرغ گاکی (مرغ دریایی) ـ که چون نمادی از آزادی بر فراز دریاچه در پرواز است اما به دست صیادی شکار می‌شود ـ به طور مبهم احساس می‌کنند که زندگی رویایی بیش نیست.
چخوف می‌فهماند که بسیاری از ساختارها فاقد پایه متفکرانه هستند و تکامل در سایه دیگران به وجود نمی‌آید. همچنین نفوذ تفکرات متناقض سرمایه‌داری به حوزه روشنفکری نابود کننده است. چخوف در پی نشان دادن موضوعات عجیب وغریب و دورازدسترس نیست. حتی در پی عادی‌سازی مسایل غیرعادی و قیاس مسایل با هم نبوده است. تنها نگاه ساده و دیگرگونه به یک زندگی دغدغه مرغ دریایی است و هیچ گونه حکمی برای مخاطب صادر نمی‌کند.
و اما مرغ دریایی به روایت دوست عزیز و با سابقه‌ام، چندی است بر صحنه تئاتر اهواز به پرواز درآمده است. از همان ابتدا با صدای قطار و لوکوموتیو بوق کشان مرا به دنیای خود دعوت می‌کند و باز می‌داردم از جهان بیرون صحنه و دعوتم می‌کند به دنیایی که گویی آینه امروزین هنرمندان است.
مرغ دریایی که بر صحنه بود حاصل تلاش خالصانه و بی‌ادعای گروهی است که سال‌ها است خاک صحنه می‌خورند و به هر طریق چراغ خانه را روشن نگاه می‌دارند.

شاید خیلی چیزها بتوان نوشت در نقد اجرا، از ضعف لحن و بالانس نبودن میزانسن در تابلوها، تا طراحی صحنه‌ای که گه‌گاهی به کار لطمه می‌زند. از بازی‌های خوب و استاندارد و البته کمی کم عمق تا شگفت‌زدگی از بعضی از آن‌ها مانند ماشای عاشق پیشه و پولینای ساده دل.
ما جایی برای تمرین و اجرای استاندارد هم نداریم. شاید به همین دلیل است که میزانسن‌ها در عرض کمتر از عمق موفق‌اند. صحنه که عریض می‌شود کار از تعادل و بالانس می‌افتد. ای کاش تصاویر بک‌گراند همه از جنس همان انیمیشنی بود که در پایان دیدیم.
ولی نکته این که نمایش تلاشی صادقانه و بی‌ادعا بود از یکی از سخت‌ترین متون نمایشی جهان و گروه زهور ما را به دنیایی دعوت می‌کند که خودمان در آن گرفتاریم. چراغی را روشن نگاه می‌دارد که صداقت در آن موج می‌زند.
دست مریزاد سید عزیز که با ما هم چو اسمت صادق بوده‌ای. مرغ دریایی را باید دید. غنیمتی است در برهوت تئاتر شهر ما و تلاشی قابل تقدیر از با سابقه‌ها.»
انتهای پیام