پیام خوزستان- قاسم آهنین‌جان، شاعر، به همین بهانه یادداشتی خاطره‌گونه قلمی کرده است
که می‌خوانید:
«سال‌هایی که در آبادن بود
و بعد به اهواز آمد در هتل تخت جمشید و هتل اهواز می‌خواند. من او را نمی‌شناختم. پدرش
سفیر بود. برادرش ساز می‌زد. همین بود که صدای ساز برادر به موسیقی جذبش کرده بود.
در همنشینی با جوانان ارمنیِ آبادان با موسیقی اُلفت بیشتری پیدا کرد. جَز می‌خواند
و بُلوز. به شیوه ریچاردز می‌خواند. از نظر زبانی عربی را خوب می‌دانست.
آشنایی به عِلمِ تجوید داشت
و همین باعث می‌شد که حق حروف را خوب و دقیق ادا کند. کلمات را صریح و شفاف به صدا
درمی‌اورد. به تهران رفت. منفردزاده کشف‌اش کرد اما تن به خواندن به زبان فارسی نمی‌داد.
منفردزاده کُلی نازش را کشید تا پذیرفت و خواند مرد تنها را در فیلم کیمیایی و جمعه
را در فیلم امیر نادری و به سرعت مخاطب خود را یافت و صفحه‌هایش از صفحه‌های آغاسی
هم پرفروش‌تر بود. مدام درگیر بود و کلنجار داشت با اعتیاد شدیدش. ترک کرد. ازدواج
کرد. بی‌هیاهو سرش به کار خودش بود.
سال‌ها نخواند و خاموش ماند
تا کنسرتی در سینمایی متروک داشت. تماشاچیانی که سلطان را نمی‌شناختند. تمسخرش کردند
که آمنه را بخوان و لب کارون را. رنجیده خاطر شد به خلوت رفت. کاست خواب در بیداری
را منتشر کرد و بار دیگر فضای موسیقی را تسخیر کرد. مهربان بود؛ بسیار مهربان. بسیار
پایبند اعتقاداتش بود. نمازش قضا نمی‌شد. عاشقانه اُنس داشت با حافظ. اهل تفنن در موسیقی
نبود. گفت‌وگویی طولانی داشتم با او که قرار بود در مجله کلک چاپ شود. کلک دیگر ادامه
نداشت و گفت‌وگوی ما سال‌ها به همراه نماشنامه محمود شجاعی نزد من گم شد و اخیرا پیدا
شد.
بیماری‌اش شدت گرفت. روانه
فرانسه شد. لهیب شعله جگرش به دارو و دکتر آرام نگرفت. از همسرش پوران خانم ـ پوران
گلفام ـ در جریان حال مهراد بودم تا یک روز گفت فرهاد مرد و فرهاد مرد و جنازه‌اش را
سوزاندند و خاکسترش را کنار صادق هدایت و ساعدی به خاک سپردند. موسیقی بدون سلطان شد.
آوازهای زخمی و پرخراشش را زمزمه می‌کنم. شاید آن گفت‌وگو را چاپ کنم شاید نه اما او
را همیشه گوش می‌کنم. او صدایی است که می‌ماند و همیشه می‌ماند فرهاد مهراد عزیز و
گرامی. خاطر و خاطره‌هایم از او را همیشه پاس می‌دارم. جهان پیر است و بی‌بنیاد، از
این فرهادکش فریاد.»