بزرگنمايي:

پیام خوزستان - مریم داودوندی گفت: همواره حسادت‌های افراطی در روابط همسران باعث دلخوری، دلزدگی و حتی چالش‌های عمیق در رابطه می‌شود به طوری که وقتی این پدیده مورد بررسی و کاوش قرار می‌گیرد مشخص می‌شود که فرد حسود به دلیل نیاز به توجه، در صدد کنترل بیش از حد همسر خود بر می‌آید که پیامد نهایی آن تعارضات زناشویی خواهد شد.
متخصص مشاوره و روانشناس تصریح کرد: حسادت با مفهوم عشق به همسر تفاوت دارد و مفهوم واحدی نیستند. طبق نظر روان‌شناسان حسادت زمانی اتفاق می‌افتد که فرد می ترسد رابطه خاص او تهدید شود. به طور مثال فرد حسود حتی به رابطه همسر با اعضای خانواده اش نظیر مادر و یا خواهر نیز حسادت می ورزد چرا که از احتمال دور شدن او رنج می‌برد.
داودوندی ادامه داد: افرادی که دچار حسادت در رابطه زناشویی خود هستند اغلب از هیجان‌هایی همچون اضطراب، ترس و غم رنج می‌برند. این افراد گاه در جمع و گروه‌های خانوادگی در حال کنترل شریک زندگی خود و به دنبال سرنخ‌هایی می‌باشند که این فرایند می‌تواند حاصل افکار و باورهای آسیب زای آنها باشد و عدم اصلاح این مسئله گاه سبب دوری بیشتر همسر می‌گردد.
این روانشناس اضافه کرد: حسادت لزوماً هیجان آسیب زایی نیست، به همین دلیل نباید این هیجان پیچیده را صرفاً بد تفسیر و یا غیر مفید دانست، اما در صورت آسیب زدن به همسر و رابطه زناشویی می‌بایست مورد توجه و درمان قرار گیرد.
داودوندی با بیان اینکه اغلب فرد حسود هیجان خشم را تجربه می‌کند؛ افزود: فرد حسود به دنبال احساس تهدید، شروع به افزایش کنترل موقعیت نموده و عدم دریافت پاسخ اطمینان بخش از سوی همسر سبب احساس عدم امنیت در وی شده و به دنبال آن اضطراب، غم و خشم نمایان خواهد شد. گاهی او به رفتارهای مختلفی متوسل می‌شود، اما ممکن است بلافاصله شرمنده شده و حتی پشیمانی خود را ابراز نماید.
وی ادامه داد: حسادت یکی از موضوعات بسیار مهمی است که می‌بایست در پیش از ازدواج مورد توجه قرار گیرد زیرا اگر به آن توجه نشود، پیامدهای آسیب زایی به دنبال خواهد داشت. در ابتدای ازدواج به علت وجود شور و هیجان این پیوند، حسادت و وابستگی برای برخی افراد مطلوب و جذاب به نظر آمده و آن را نشانه‌ای از علاقمندی همسر تعبیر می‌نمایند، لیکن به تدریج آسیب نمایان خواهد شد.
داودوندی خاطرنشان کرد: برخی از نظریه پردازان روانشناسی معتقدند حسادت از دوران کودکی آشکار و یکی از عوامل شکل گیری آن عدم توجه و یا توجه افراطی والدین نسبت به فرزندانشان می‌باشد. آدلر معتقد است که این احساس، در نتیجه میل به قدرت، احساس حقارت، طرد و رها شدگی و گاه احساس عدم امنیت در دوران کودکی شکل می‌گیرد؛ مانند کودکی که بدلیل تولد برادر و یا خواهر تازه متولد شده اش توجه والدین را از دست داده است و یا زندگی در خانواده‌ای که والدین رفتار مسئولانه ای نداشته اند. این تجربه‌ها در دوران کودکی می‌تواند در بزرگسالی، فرد را درگیر احساسی به نام «حسادت» کند.